Once upon a time in the South, deel twee
In the South wordt voor alle duidelijkheid,beste lezer,
uitgesproken als in de saus. Dat maakt een wezenlijk
verschil in de smaak.
Het is daar in die south dat een behoorlijk ranzige saus
geprepareerd wordt of beter een belegen bouillonnetje
waaruit dat klapwiekende concept van de Kunstberg uit de
hoofdstad opstijgt.
Die Kunstberg is in zijn realisatie als kunstenkwartier waarbij
kolossale gebouwen allerlei culturele instellingen herbergen,
een reflectie over urbanisatie die absoluut geen
hedendaagse weerspiegeling is van hoe een stad vibreert.
De Urbane Realiteit is diverser geworden,versplintert,momentaan,
diffuus,helemaal niet meer te vatten in één wijk, laat staan in
één huis met twee torens. Natuurlijk maakt een visuele,administratieve en
logistieke concentratie het gemakkelijker om de boel op te volgen, om de weg te
wijzen voor bezoekers en touristen.
Een hedendaags kunstenhuis peilt de stad en weerspiegelt die
ook in de openbare ruimte, op multimediale dragers, in confrontatie
met passanten,liefhebbers van kunst en toevallige wandelaars.
Dat is de uitdaging geen kopie van een belegen molshoop.
Urban Arts die vanuit het diepe zuiden waar eens de citadel van Alva
stond,
de stad intrekken zijn in die optiek bovenal inter :
intercultureel,interdisciplinair en crossmediaal in hun opvolging.
Urban Arts reiken dan naar
hiphop,urbandance,spokenword,graffity,skating,
gaming en videoprinten op mobile screens. Een Mobiele Kunstberg,
the place to be, de beeerg komt naar u.
De Kunstberg verschijnt in het stedelijk weefsel, niet alleen op zijn
hoogte in the South, maar vooral als een wave.
Ugh, ik heb gezegd.
een inspirerende dag.
Dirk Celis.
